Ιδέα για κατασκευή !!!!

Πάει ένα ζευγάρι επίσκεψη στην εξοχική κατοικία φιλικού τους ζευγαριού.
Μετά τις πρώτες τυπικές χαιρετούρες κάθονται στο σαλόνι.
Οι φιλοξενούμενοι μέσα σε 5 λεπτά παρατηρούν κάτι απίστευτα παράξενο:
Στο ταβάνι του σπιτιού είναι γραμμένα με μαρκαδόρο συνθήματα:
"1+1=3", "Η γη είναι επίπεδη", "Η Ελλάδα είναι στη μέση του Ατλαντικού",
"Στην Ελλάδα δεν υπάρχει διαφθορά", "Ο Α.Παπανδρέου ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός''
και πολλά άλλα.

-Καλά ρε Κώστα (ρωτάει ο φιλοξενούμενος δείχνoντας το ταβάνι), Τι είναι αυτό;...

-Ψευδοροφή .......!!!!!

Το χαρτονόμισμα των 50 €

ΕΝΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΕΡΩΤΗΣΗ... Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 50 ευρώ; Πολλά χέρια υψώθηκαν, αλλά ο καθηγητής είπε: -Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω. Λυσσασμένα το τσάκισε, και ρώτησε ξανά: ... -Ποιός θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα; Τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα. - Και αν κάνω αυτό; Το πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα, το κλώτσησε, το πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα - βρώμικο και τσαλακωμένο. Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα. -Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν τη σκηνή - είπε ο καθηγητής. Ό,τι κι αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα, θα συνεχίσει να αξίζει 50 ευρώ. Πολλές φορές στις ζωές μας μας τσακίζουν, μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν: αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αξίζουμε το ίδιο!! ........ψηλά λοιπόν το κεφάλι με Αξιοπρεπεια !!!!!!!

Δεν παραδίνομαι,ρε!!

Αγόρασα σπίτι. Και μεγάλο αυτοκίνητο.
Πήγα διακοπές στη Χαλκιδική. Στη Σάμο. Και στην Κέρκυρα.
Εκδρομές στο Πήλιο. Στα Ζαγόρια. Και στο Καρπενήσι.
Πήγα σε ταβέρνες. Και στα μπουζούκια.
Εστειλα τα παιδιά μου φροντιστήριο. Και στα αγγλικά.
Τάδινα χαρτιλίκι. Τάκανα δώρα Χριστούγεννα. Στα γενέθλια.
Ξόδεψα...το παραδέχομαι...
Αγόρασα εγγλέζικη καπαρντίνα. Ιταλικό παπούτσι.
Εβραϊκά λεμόνια. Πατάτες απ'την Τουρκία. Ψάρι Νορβηγίας.
After save. Κολώνιες. Σαμπουάν. Αρωματικό σαπούνι.
Ξόδεψα...το παραδέχομαι...
Κέρασα αγιορείτικο κρασί στην Ειρήνη. Κοιμήθηκα μαζί της
σε ακριβό ξενοδοχείο.
Κάλεσα στο σπίτι μου τους φίλους μου. Να φάμε και να πιούμε.
Να γλεντήσουμε. Να αγαπηθούμε.
Ξόδεψα...το παραδέχομαι...
Δεν έκλεψα. Δεν άρπαξα. Δεν εξαπάτησα.
ΕΣΕΝΑ, ρε αρχίδι, τι σε νοιάζει ;;!!
Γιατί μού λες πως έζησα πάνω από τις δυνάμεις μου;;
Γιατί με θεωρείς καταστροφέα της Χώρας;;

ΞΕΡΩ, γιατί...
Με θέλεις φτωχό και φτηνό.
Να δουλεύω για πέντε ευρώ. Να ψωμολυσώ.
Νάμαι δούλος σου. Σκυλί σου.
Νάμαι ένα τίποτα.
Χωρίς αξιοπρέπεια. Χωρίς φωνή. Χωρίς δικαιώματα.
Να γυρίσω στις γκαζόλαμπες. Στις ξυλόσομπες. Στις στάχτες.
Θέλεις το παιδί μου σκλάβο νέας γενιάς.
Αμόρφωτο. Χωρίς Ελπίδα. Χωρίς Μέλλον.
Με θέλεις στο σκοτάδι και στην πείνα.
Στο κλιν και στο πράσινο σαπούνι.
Να κόβω βεντούζες, αντί νάχω γιατρό.
Νάμαι στον ποδαρόδρομο, αντί νάχω συγκοινωνίες.
Να τρώω ρεβύθια και ρέγγα.
Με θέλεις ζωντανό-νεκρό.
Να δουλεύω για σένα. Τα κέρδη σου. Τις Ελβετίες σου.
Με θέλεις στο συσσίτιο.
Να χορταίνω με δυστυχίες.
Τις δικές μου και των άλλων.

ΟΧΙ καθάρματα. ΟΧΙ κλεφταράδες. ΟΧΙ πουλημένοι.
ΟΧΙ...κυβερνητικοί. Πράσινοι, γαλάζιοι και μαύροι.
ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ.

Μπορεί να με ξεπαστρέψετε...
Την Πατρίδα μου να καταστρέψετε...
Θάμαι παντού. Συνεχώς μπροστά σας.
Μόνος και με Αλλους.
Και Νεκρός θάμαι Εχθρός σας...

Να γιατί

Ο Αμερικανός Dr. Marc Faber, γκουρού των επενδύσεων, ολοκλήρωσε τη μηνιαία αναφορά του με τα παρακάτω σχόλια:

Αν ξοδεύουμε τα χρήματά μας στο Wal-Mart, αυτά καταλήγουν στην Κίνα.

Αν τα ξοδέψουμε σε βενζίνη, πάνε στους Αραβες.

Αν αγοράσουμε PC, πάνε στην Ινδία.

Αν αγοράσουμε φρούτα και λαχανικά, πάνε στο Μεξικό, την Ονδούρα και τη Γουατεμάλα.

Αν αγοράσουμε καλό αυτοκίνητο, πάνε στη Γερμανία.

Τίποτε απ' αυτά δε βοηθάει την Αμερικανική Οικονομία.

Ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε τα λεφτά εντός συνόρων είναι να τα ξοδέψουμε σε πουτάνες και μπύρες, γιατί αυτά είναι τα μόνα προϊόντα πια, που παράγονται στις ΗΠΑ .

Εγώ πάντως κάνω ό,τι μπορώ!

*****************************

Σχόλιο

Λοιπόν, στην Ελλάδα οι μπύρες είναι Γερμανικές, και οι πουτάνες Ρωσίδες!

Άρα, χέσε μέσα!

Να γιατί η Ελλάδα έχει μεγαλύτερο πρόβλημα!

Από τον φίλο Εξάντας 

Μήπως διαφωνεί κανείς;

Σεμινάριο Αντιμετώπησης εχθρών και ασθενειών

ΓΕΩΠΟΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΣΗΡΟΤΡΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΑΣ

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗΣΗΣ ΕΧΘΡΩΝ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ

Στις εγκαταστάσεις του Εργαστηρίου Σηροτροφίας και Μελισσοκομίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΓΠΑ) θα πραγματοποιηθεί τριήμερο σεμινάριο για την αντιμετώπιση εχθρών και ασθενειών των μελισσών τις εξής ημέρες και ώρες:

§        Παρασκευή  20 Ιανουαρίου (2012), ώρες 14.00 έως 20.00

§        Σάββατο       21 Ιανουαρίου (2012), ώρες 09.00 έως 15.00

§        Κυριακή       22 Ιανουαρίου (2012), ώρες 09.00 έως 15.00

Με θέματα:

§        Μελισσοκομικοί χειρισμοί για την πρόληψη εχθρών και ασθενειών

§        Τροφοδοτήσεις σε σχέση με τις ασθένειες και εχθρούς

§        Απολυμάνσεις μελισσοκομικού υλικού

§        Ασθένειες και εχθροί των μελισσών, τρόποι διάγνωσης και καταπολέμησης στο μελισσοκομείο (Σηψιγονίες, Ασκοσφαίρωση, Νοσεμίαση, Βαρρόα, Κηρόσκορο, Σφήκες κ.ά.)

• Δηλητηριάσεις μελισσών από φάρμακα (πρόληψη και αντιμετώπιση)

Το κόστος είναι 120 ευρώ το άτομο και θα περιλαμβάνει εκτός από το εκπαιδευτικό υλικό, καθημερινό ελαφρύ γεύμα, καφέδες και αναψυκτικά.

Επίσης θα χορηγηθεί βεβαίωση παρακολούθησης από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

 Πληροφορίες στο τηλέφωνο: 210-5294562

                      και στο e-mail: melissa@aua.gr

Αναπολώντας τη δεκαετια του 50 και 60

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. 

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι. περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα. μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τί φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας : ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς». συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί..

Αγνωστος